Dit is het tweede deel van een tweedelig artikel. In het eerste deel hebben we de begrippen tokens en tokeneconomie uitgelegd. We bespraken ook enkele juridische knelpunten en de relevantie voor advocaten. In dit tweede deel kijken we naar de waarde van tokens. Tokens zijn digitale activa. Activa hebben een waarde. Hoe wordt die waarde bepaald? Wat zijn de factoren bij het bepalen van de waarde van tokens? En wat zijn de meest voorkomende waardemodellen voor digitale tokens?
Factoren die de waarde van tokens bepalen
De waarde van tokens wordt bepaald door verschillende factoren, waaronder vraag en aanbod, het marktsentiment en de onderliggende technologie. Laten we die even nader bekijken.
Vraag en aanbod: Net als elk ander activum wordt de waarde van tokens bepaald door het spel van vraag en aanbod. Als de vraag naar een bepaald token groot is en het aanbod beperkt, zal de prijs van het token stijgen. En omgekeerd, als er weinig vraag is en veel aanbod, zal de prijs van het token dalen.
Marktsentiment: De waarde van tokens wordt ook beïnvloed door het marktsentiment. Als beleggers geloven dat een bepaald token een sterke toekomst heeft, zullen zij meer geneigd zijn het te kopen, waardoor de waarde stijgt. Omgekeerd, als er zorgen zijn over de toekomst van een token, kunnen beleggers hun aandelen verkopen, waardoor de waarde daalt.
Onderliggende technologie: Ook de onderliggende technologie van een token kan de waarde ervan beïnvloeden. Als een token is gebouwd op een sterk, betrouwbaar blockchainnetwerk, kan het als waardevoller worden gezien dan een token dat is gebouwd op een minder veilig netwerk. En ook als een nieuwe technologie milieuvriendelijker is dan zijn concurrenten, zal deze als waardevoller worden beschouwd.
Terminologie
De waarde van een token wordt grotendeels bepaald door het tokenmodel. De term tokenmodel verwijst naar het ontwerp en de structuur van een token, en hoe deze gericht zijn op het creëren van een zichzelf onderhoudend ecosysteem dat netwerkdeelname stimuleert en waardevolle bijdragen beloont. Deze modellen omvatten doorgaans elementen zoals tokenverdeling, inflatiepercentage, bestuursmechanismen en nutsfuncties.
Er zijn verschillende waardemodellen van tokens, elk met hun eigen unieke kenmerken en potentiële voordelen. Maar vooraleer we die uitleggen, is het goed om ons eerst vertrouwd te maken met enkele begrippen van de terminologie betreffende die kenmerken.
Een hard cap is het maximale bedrag dat een tokenverkoop of initial coin offering (ICO) kan opbrengen. Zodra deze bovengrens is bereikt, worden er geen tokens meer verkocht of gecreëerd. Een soft cap daarentegen is een lagere financieringsdrempel die moet worden gehaald om het project door te laten gaan. Als de soft cap niet wordt gehaald, kan het project worden geannuleerd of vertraagd, en kunnen investeerders hun geld terugkrijgen.
Het totale tokenaanbod is het totale aantal tokens dat ooit voor een bepaald project zal worden gecreëerd. Dit omvat zowel tokens die al zijn uitgegeven als tokens die nog niet zijn vrijgegeven. Het circulatie-aanbod (of circulerende voorraad) daarentegen is het aantal tokens dat momenteel in omloop is en beschikbaar is voor verhandeling. Dit sluit tokens uit die bijvoorbeeld zijn opgeborgen of in handen zijn van het projectteam.
De market cap, kort voor marktkapitalisatie, is de totale waarde van alle tokens in omloop. Die wordt berekend door de huidige prijs van een token te vermenigvuldigen met de circulerende voorraad tokens. De market cap kan worden gebruikt als indicator voor de totale omvang en het succes van een project en wordt vaak gebruikt om verschillende projecten binnen dezelfde industrie of sector te vergelijken.
Waardemodellen voor tokens
De vier meest gangbare waardemodellen voor tokens zijn deflatoire tokens, inflatoire tokens, dubbele tokens, en door activa gedekte tokens.
Deflatoire tokens zijn ontworpen om het aanbod in de loop der tijd te verminderen, hetzij door tokens te verbranden, hetzij door de uitgiftesnelheid van tokens te verlagen. Er is, met andere woorden, een harde limiet (hard cap) op het aantal gecreëerde tokens. Dit werkt als een deflatoir mechanisme omdat de vraag in de loop der tijd toeneemt, maar het aanbod niet. Dit creëert schaarste en kan leiden tot een stijging van de waarde van de token als de vraag groter is dan het aanbod. Het doel is het lange termijn bezit van de token te stimuleren en speculatie op korte termijn te ontmoedigen. Het risico bestaat echter dat het afnemende aanbod de token minder aantrekkelijk maakt voor gebruik in transacties, waardoor het nut ervan afneemt. Voorbeelden van deflatoire tokens zijn Bitcoin (BTC), Litecoin (LTC) en Bitcoin Cash (BCH).
Inflatoire tokens zijn het tegenovergestelde van deflatoire tokens. Ze zijn ontworpen om na verloop van tijd in aanbod toe te nemen, hetzij door regelmatige uitgifte van tokens, hetzij door andere mechanismen, zoals beloningen met inzet. Het doel is uitgaven aan te moedigen en hamsteren te ontmoedigen, aangezien de waarde van het token in de loop van de tijd kan dalen door het toegenomen aanbod. Dit kan ook een stimulans zijn voor netwerkdeelname en ontwikkeling, aangezien nieuwe tokens worden uitgegeven aan degenen die bijdragen aan het netwerk. In dit model is er geen harde bovengrens aan het aantal gecreëerde tokens. In plaats daarvan worden er verschillende iteraties van de tokens uitgegeven. Sommige verstrekkers van tokens beperken de creatie van tokens tot een jaarlijkse basis, andere houden zich aan een vast schema, en weer andere passen het aanbod aan op basis van de vraag. Voorbeelden van inflatoire tokens zijn Ethereum (ETH), Polkadot (DOT) en Solana (SOL).
In een model met dual-tokens (of dubbele tokens) zijn er twee tokens: één die dient als nutstoken voor netwerktoegang of -gebruik, en een andere die dient als waarde-opslag of bestuurstoken. Dit kan helpen de nuts- en speculatieve aspecten van het token te scheiden, en mogelijk voor beide een stabielere waarde opleveren. Het nutstoken kan inflatoir of deflatoir zijn, afhankelijk van het specifieke model, terwijl het waarde-opslag token of bestuurstoken typisch ontworpen is om stabieler te zijn. Voorbeelden hiervan zijn VeChain (VET), VeChain Thor Energy (VTHO), NEO, GAS, Ontology Coin (ONT) en Ontology Gas (ONG).
Door activa gedekte tokens zijn tokens die gedekt worden door een fysiek activum of reserve, zoals goud of fiatvaluta. Dit biedt een zekere mate van stabiliteit en vertrouwen in de waarde van de token, aangezien deze gekoppeld is aan een tastbaar goed. De waarde van de token kan echter worden beperkt door de waarde van de onderliggende waarde, en er kunnen uitdagingen zijn bij het waarborgen van de juiste reserveverhouding en het handhaven van transparantie. Voorbeelden hiervan zijn Pax Gold (PAXG), dat gekoppeld is aan de goudprijs, en Tether (USDT) en USD Coin (USDC), die beide gekoppeld zijn aan de Amerikaanse dollar.
Bemerk dat deze verschillende waardemodellen elkaar niet uitsluiten, en dat ook hybride modellen kunnen worden gebruikt om specifieke doelen te bereiken. Uiteindelijk hangt de keuze van het waardemodel af van het specifieke gebruik en de doelstellingen van de token en het bijbehorende netwerk. In het algemeen is het deflatoire nutstokenmodel het populairst, met het inflatoire tokenmodel op de tweede plaats.
Het ontwerp van tokenmodellen speelt een cruciale rol bij het bepalen van de waarde van tokens binnen een bepaald ecosysteem. Een goed ontworpen tokenmodel kan een sterk netwerkeffect creëren en verschillende belanghebbenden stimuleren om deel te nemen aan het netwerk. Dit kan op zijn beurt de vraag naar tokens vergroten.
Zo kan een token met een deflatoir aanbodmechanisme zijn waarde zien stijgen naarmate het aanbod na verloop van tijd afneemt. Evenzo kan een token met sterke bestuursmechanismen die tokenhouders inspraak geven in het besluitvormingsproces van het netwerk aantrekkelijker zijn voor beleggers en gebruikers, waardoor de vraag naar tokens toeneemt.
Anderzijds kunnen slecht ontworpen tokenmodellen leiden tot een gebrek aan adoptie, weinig netwerkactiviteit en een daling van de waarde van de token. Zo kan een token met een buitensporige inflatie of hoge transactiekosten gebruikers ontmoedigen om deel te nemen aan het netwerk, wat leidt tot een daling van de vraag en een overeenkomstige daling van de waarde van het token.
Samengevat
De waarde van tokens wordt bepaald door verschillende factoren, waaronder vraag en aanbod, het marktsentiment en de onderliggende technologie. In het algemeen is de waarde van tokens nauw verbonden met het vermogen van het tokenmodel om netwerkdeelname te stimuleren, adoptie te bevorderen en de vraag- en aanboddynamiek binnen het netwerk in evenwicht te brengen. Het succes van een tokenmodel hangt af van zijn vermogen om duidelijke waarde-voorstellen te doen, adoptie en gebruik te bevorderen, en een gezond evenwicht te handhaven tussen vraag- en aanboddynamiek.
Bronnen
- https://www.meetbunch.com/terms/token-model
- https://www.developcoins.com/what-is-token-economics
- https://research.thetie.io/token-economics/
- https://espeoblockchain.com/blog/tokenomics-token-economics/
- https://venturebeat.com/datadecisionmakers/the-law-of-tokenomics-revisited/
- https://newtech.law/en/tokens-blockchain-and-the-law/
0 reacties