Net op het ogenblik dat het parlement zich uitgebreid druk maakte over wat toen nog een simpele kwestie van een logo van een staatssecretaris was (de vermeende leugens en de daaropvolgende communicatieblunders en het daaropvolgend ontslag moesten nog volgen) geraakte een opzienbarend bericht van het Brusselse parket wat ondergesneeuwd.

Het grootste parket van het land, dat nog steeds wordt geleid door een dienstdoende Procureur des Konings (waarom blijft die benoeming zolang uit?), liet weten dat de werkzaamheden van het parket worden verminderd. Een bericht aan de korpschefs van verschillende politiezones van het arrondissement belandde ook in andere mailboxen en zo ook bij de krant La libre Belgique, die er als eerste over berichtte (“Par manque de magistrats, le parquet de Bruxelles ne poursuivra plus toutes les infractions”, LLB, 21 april). “Het aantal magistraten bij het parket van Brussel is aanzienlijk gedaald en ondanks onze verzoeken om extra personeel lijkt het niet waarschijnlijk dat deze situatie dit jaar zal veranderen (…) Onder deze omstandigheden zijn ingrijpende crisismaatregelen noodzakelijk” zo begint de dienstdoende Procureur des Konings zijn onheilspellende boodschap.

De voorstellen tot onmiddellijke inning bij bezit van drugs en het tijdelijk huisverbod (bij intrafamiliaal geweld) worden in het arrondissement Brussel opgeschort. Het aantal zittingen bij de politierechter zal verminderen waardoor het strafbeleid inzake verkeerszaken verandert (lees: minder vervolgingen) en ook het vervolgingsbeleid bij diefstal met betrapping op heterdaad wijzigt voor zover die diefstal niet gepaard gaat met geweld en bedreigingen. Er wordt ook gesnoeid in de persdienst van het parket.

Wat na de bekendmaking van deze maatregelen volgde, is zo mogelijk nog meer verontrustend: algehele onverschilligheid. Alsof het een faits divers is

Wat na de bekendmaking van deze maatregelen volgde, is zo mogelijk nog meer verontrustend: algehele onverschilligheid. Alsof het een faits divers is. Alsof we dat normaal moeten vinden, omdat het toch de zoveelste illustratie is van de “Brusselse toestanden”. Alsof het parket “à la carte” kan werken. Maar helaas: geen grote krantenberichten, geen breaking news, zelfs geen achterklap op twitter of haatberichten op andere sociale netwerken.

Dat de burger moet dulden dat in het arrondissement Brussel de rechtsbescherming wordt verminderd is toch dermate zorgwekkend dat de alarmbellen luidkeels moeten afgaan?

We zijn liever druk bezig met het logo van een staatssecretaris of met een semantische discussie over wat het verschil is tussen een leugen, een halve waarheid of ongelukkige communicatie. Dat de burger moet dulden dat in het arrondissement Brussel de rechtsbescherming wordt verminderd is toch dermate zorgwekkend dat de alarmbellen luidkeels moeten afgaan? Klaarblijkelijk niet dus en de logica blijft overeind: te weinig mensen, dus verminderde dienstverlening. Waarvan akte.

Iets anders dan maar. De Nederlandse krant Het Financieele Dagblad kopte vorige week: “Jonge advocaten maken structureel te veel uren” (FD, 19 april). De krant verwees naar een steekproef bij jonge advocaten, onder meer stagiairs die als werknemer onderworpen zijn aan de (Nederlandse) “arbeidstijdenwet” die geldt voor wie er minder dan 6.200 euro bruto per maand verdient. Die wet verbiedt in alle omstandigheden om in één week meer dan zestig uur te werken, maar uit de bevraging blijkt dat 73 % van de jonge advocaten die norm wel eens overschrijden. Bijna vier op de tien werkt wel eens meer dan zeventig uur per week en één op de vijf haalt zelfs de tachtig uur, zo blijkt uit de steekproef. Hier dus geen geklaag over achterstand en het herdefiniëren van welk werk dan men nog kan doen. Het gaat eerder over het feit dat die advocaten alsmaar vaker overspannen geraken of andere medische klachten krijgen. De krant weet ook dat Amerikaans onderzoek nog andere consequenties aan het licht bracht zoals drankproblemen, echtscheidingen en zelfs depressies. De logica van de hardwerkende jonge advocaten lijkt echter te zijn: keihard inzetten op de professionele carrière, ook al gaat dit ten koste van het eigen welzijn.

Het is natuurlijk sneu om de toestand van het Brusselse parket en deze van de helletocht van door carrièresprongen gedreven jonge advocaten met elkaar te vergelijken. In beide gevallen is er een probleem met de inzet van menselijke middelen. In het geval van het Brusselse parket zijn er te weinig mensen en bij de advocaten worden ze op een verkeerde manier ingezet. Het moet ons allen aanzetten om wat meer stil te staan bij de human ressources bij alle actoren in een rechtbank. Dat geldt bij de advocaten en het parket, maar net zo goed bij de magistraten van de zetel. Bij die laatsten wordt ook al 25 jaar gesproken over werklastmeting (er is nu overigens weer een project lopend) en is het nu al geweten dat de werklast ook daar niet bij iedereen gelijkmatig verdeeld is.

Als we het belangrijk blijven vinden dat justitie mensenwerk is, moeten we daar ook aandacht voor hebben.

Hugo Lamon

Lees hier eerdere columns van Hugo Lamon

Op de hoogte blijven van alle nieuwigheden binnen de juridische en fiscale wereld?
Volg Jubel.be op LinkedIn