​Ik was even “out”. Voor een bijzonder moment in mijn leven: de geboorte van mijn dochter Alicia. Een gebeurtenis die me, hoe kort ook, confronteerde met iets waar veel ondernemers en advocaten moeite mee hebben: echt loslaten.

De weken ervoor waren allesbehalve rustig.
Na enkele onzekere dagen waarin ik voelde dat er iets niet klopte, besliste mijn gynaecoloog om, meer dan drie weken voor mijn uitgerekende datum, onmiddellijk een spoedkeizersnede uit te voeren. Achteraf bleek dat mijn intuïtie juist was.

Een moment dat me deed stilstaan bij de vraag waar vertrouwen eigenlijk begint: in ratio of in gevoel? Die gedachte is blijven hangen, ook in mijn werk.

De reflex van verantwoordelijkheid

Wie in M&A of venture capital actief is, weet hoe hoog de druk kan liggen.
Er is altijd iets dat beweegt, een transactie die versnelt, een klant die belt.
En als je een ondernemer of partner bent, voelt elke stilstand onnatuurlijk.

Ook tijdens mijn afwezigheid bleef ik dus bereikbaar. Niet omdat iemand dat vroeg, maar omdat het voor mij vanzelfsprekend leek.
Het is een reflex: willen zorgen dat alles blijft draaien.
Niet uit angst, maar uit verantwoordelijkheidsgevoel.

Dat maakt het moeilijk om echt afstand te nemen.
Want zelfs als de wereld thuis even stilstaat, draait de professionele motor verder, en vaak wil je gewoon mee in dat ritme blijven.

De illusie van loslaten

We praten vaak over “werk loslaten”, maar eerlijk gezegd: de meesten van ons weten niet goed hoe dat moet.
Loslaten klinkt mooi in theorie, maar in de praktijk is het minder tastbaar.

In de advocatuur of het ondernemerschap ligt onze identiteit nauw verweven met wat we doen. We vinden voldoening in actie, in oplossingen, in resultaat.
En precies dat maakt het zo moeilijk om ruimte te laten.

Want loslaten voelt al snel als nalaten.
Toch begint duurzaam leiderschap daar: bij het durven vertrouwen dat de professionele machine ook zonder jou even verder kan.

Controle als tweede natuur

In mijn beroep is controle een kerncompetentie.
We denken vooruit, we voorzien scenario’s, we begeleiden mensen in beslissingen met grote gevolgen, we volgen alles op en kijken alles na.
Dat hoort bij het vak.

Maar soms vergeet je dat controle ook grenzen heeft.
De voorbije weken herinnerden me daaraan, niet alleen als moeder, maar ook als ondernemer en advocate.

Je kunt niet alles voorzien, niet alles oplossen, niet altijd tegelijk op meerdere plaatsen aanwezig zijn (ook niet mentaal).
En dat is geen teken van zwakte, maar van realisme.

Goed leiderschap is niet voortdurend aanwezig zijn en in medewerkers hun nek hijgen, maar zorgen dat dingen blijven werken als jij er even niet bent. En dit zonder aan micromanagement te doen (een alom bekende valkuil, voornamelijk in advocatenkantoren).

Vertrouwen als nieuwe vorm van controle

Toen ik onverwachts een spoedkeizersnede moest ondergaan, nadat ik zelf meermaals tevergeefs aangaf dat er iets niet klopte, bevestigde dit voor mij wat de kracht van de menselijke intuïtie wel niet is.
Ik voelde dat er iets niet juist zat, en ik handelde ernaar, tegen de geruststelling in van een aantal dokters.

Datzelfde principe geldt, vreemd genoeg, ook in onze professionele wereld. We leren beslissingen te onderbouwen met data, ervaring en ratio, maar soms vraagt goed ondernemerschap ook aanvoelen en het volgen van je intuïtie. Vertrouwen is een vorm van controle die minder zichtbaar is, maar vaak krachtiger werkt en inspirerend kan zijn voor anderen.

Niet anders, maar scherper

Deze weken hebben me niet veranderd, en eerlijk gezegd hoeft dat ook niet.
Ik hou van wat ik doe, van deals die versnellen, ondernemers die bouwen en het ritme van een praktijk die nooit stilvalt.

Maar ze hebben me wel geleerd dat goed leiderschap niet draait om overal tegelijk te zijn, maar om te detecteren waar en wanneer jouw aanwezigheid de meeste waarde creëert. Intuïtie speelt daarin een grotere rol dan we durven toegeven. Niet als tegenpool van ratio, maar als extra laag die helpt schakelen en sturen.

Macromanagement begint precies daar: weten wanneer je moet ingrijpen, wanneer je moet delegeren en wanneer je op je team en op jezelf mag vertrouwen.

Loslaten betekent voor mij dan ook niet minder doen, maar slimmer sturen. Niet zachter, wel bewuster. En misschien is dat wel de enige vorm van controle die standhoudt, ook wanneer het leven onverwacht versnelt.

Sylvie Thieren