​Meester Nina Van Eeckhaut, de Gentse strafpleitster met een familienaam én een al even indrukwekkende voornaam, gaf dit weekend een inkijk in haar diepste zielenroerselen in een zomerinterview in De Standaard. Ze voelt zich aangetrokken door de kermiswereld. “Als kind al trok me dat aan, die lichtjes, de muziek… ik heb er mij op een bepaald moment echt in ondergedompeld. Toen besefte ik dat ik dat wereldje sterk had geromantiseerd. Het is een grimmig milieu en een nog groter roddelkot dan de balie” (“Johnny’s en Marina’s hebben betere waarden en normen dan Knokke-boys”, DS 23 augustus).

De advocatuur linken aan de kermiswereld is een wat gewaagde vergelijking, maar bij nader inzien pertinent. “Aanschuiven, plaatsen nemen, volgen maar” en de ongrijpbare belofte dat wanneer je even in een attractie zit de wereld er anders uitziet… bieden advocaten soms niet wat dezelfde illusie? Maar de balie een “roddelkot” noemen: hoe durft ze? Ze heeft natuurlijk gelijk. Niets menselijks is de advocatuur vreemd en al zeker niet afgunst en grimmigheid. Vroeger leidde de deontologie tot interne samenhorigheid en zorgde die voor bescherming ten aanzien van de vijandige buitenwereld (zoals de ontevreden cliënten, die als vervelende wespen dienden te worden ontmoedigd). De tijden zijn veranderd. De balie is al lang geen hechte groep meer.

In de vakantiereeks in De Standaard over zeer jonge burgemeesters kreeg de 31-jarige Sietse Wils wat journalistieke aandacht (“Ik heb al in het stadhuis de toiletten staan poetsen”, DS 25 augustus). Hij is burgemeester van de Limburgse stad Bree (17.000 inwoners), waar hij opkwam op een lokale lijst en – zo zegt hij zelf – tot zijn eigen verbazing de populairste werd bij de jongste gemeenteraadsverkiezingen. De krant vermeldt terloops dat de burgemeester daarnaast ook nog advocaat is, gespecialiseerd in publiek recht. Hij wil onder geen beding “beroepspolitieker” (sic) zijn. De krant weet dat hij daarom “veertig procent van zijn tijd” advocaat blijft. “Dat is soms pittig. Het gebeurt vaak dat ik op het stadhuis twee laptops naast elkaar heb staan en parallel mails opvolg. Maar ik wil die realiteitszin van de werkende mens vasthouden. (…) Ik wil de ivoren toren vermijden.”

Ik heb grenzeloze bewondering voor mensen die zo duidelijk (maar) “40 procent” van hun tijd advocaat zijn. Ik moet ootmoedig toegeven dat de advocatuur mijn beroep, mijn hobby en mijn passie is. Ik krijg steeds meer signalen, onder meer van de Orde van Vlaamse Balies, dat dit ongezond is. Voorlopig nog enkel dat, maar het ziet ernaar uit dat het ook op niet zo lange termijn een deontologische inbreuk zal zijn als ik mijn work-lifebalans niet beter bewaak.

Intussen heeft een confrater van mij zijn aandelen in het advocatenkantoor dat hij heeft opgericht overgedragen aan een jongere advocaat en is hij nu iedere woensdag officieel met pensioen. Toen ik hem tijdens zijn vakantie even mobiel belde, was zijn professionele gretigheid ongeschonden. Hij zou ook moeite hebben om nu plots naar een ritme van 40% over te schakelen. Zouden er deontologische overgangsregelingen komen voor de dinosaurussen die met ongelimiteerde passie nog advocaat zijn?

Op 11 augustus (toegegeven, al even geleden, maar in deze rubriek toch nog vermeldenswaard, want het is ook hier komkommertijd) kopte Het Belang van Limburg: “Chinouk (25), dochter van Dana Winner, getrouwd met haar grote liefde Younes (30) in Hasselt”, geïllustreerd met een prachtige foto van een stralend bruidspaar. Ook andere populaire kranten hadden aandacht voor dit even belangwekkende als heuglijke nieuws. Dana Winner is een gelauwerde populaire zangeres. Waarom het huwelijk van “de dochter van” nieuws is, staat allicht in rechtstreeks oorzakelijk verband met de komkommertijd. De jongedame straalt op de foto en is naar algemeen gangbare beoordelingscriteria een fysiek aantrekkelijke verschijning. Dat de persoon naast haar op de foto haar “grote liefde” is, lijkt nogal evident, nu ze die dag in het huwelijk traden. Voor de sympathiek ogende man was er weinig media-aandacht, al wist de krant toch te melden dat de kersverse echtgenoot “een Belgisch-Marokkaanse beloftevolle zakenadvocaat is, afkomstig uit Hamont-Achel”. Dat hij op een Brussels topkantoor werkt, was dan weer geen nieuws. De mededeling dat hij een beloftevol advocaat is, was voor de krant een ondergeschikt fait divers, maar had het niet meer aandacht mogen krijgen? Toegegeven, er zijn wel meerdere beloftevolle jonge advocaten in Limburg die mooie foto’s kunnen opleveren, al had ik graag toch meer over hem vernomen. Dat komt allicht omdat de advocatuur niet enkel mijn beroep is, maar ook mijn hobby en mijn passie. Zolang dat nog mag.

​​​Hugo Lamon

​Lees hier meer columns van meester Hugo Lamon over Justitie.

Op de hoogte blijven van alle nieuwigheden binnen justitie, advocatuur en de juridische en fiscale wereld? Volg Jubel.be op LinkedIn.