Als magistraat bij de arbeidsrechtbank legt Camille de lat hoog, maar zonder ooit de mens achter het dossier uit het oog te verliezen. Ze doorbreekt het stereotype beeld en heeft het over een collectief en intellectueel boeiend beroep, dat bovendien perfect te combineren valt met een goed gevuld privéleven. Camille is het voorbeeld van een geëngageerde vrouw die haar plek heeft gevonden in het hart van de rechterlijke macht. “Het recht gaf mij inzicht in hoe de wereld werkt.”

Geen vooraf uitgestippeld parcours

Toen Camille ging studeren, twijfelde ze lang tussen geneeskunde, psychologie, kunstgeschiedenis, … Maar één ding stond vast: ze wilde iets betekenen voor de samenleving. Uiteindelijk kwam ze haast vanzelf bij rechten terecht. “Mijn oudere broer studeerde al rechten, dus het was geen totaal onbekende wereld.” Al snel wist ze wat ze wilde: magistraat worden – en dan liefst jeugdrechter. “Ik werd aangetrokken door het idee dat je bijdraagt aan de samenleving, en dat je een evenwichtige positie inneemt: niet aan de kant van de verdediging, niet aan de kant van de aanklager, maar in het midden.”

“Ik werd aangetrokken door het idee dat je bijdraagt aan de samenleving, en dat je een evenwichtige positie inneemt: niet aan de kant van de verdediging, niet aan de kant van de aanklager, maar in het midden.”

Tijdens haar studies groeit haar interesse in het arbeidsrecht: een vakgebied dat stevig in de realiteit geworteld is, op het snijvlak tussen menselijkheid en juridische analyse. “Voor het eerst besefte ik dat ik het écht leuk vond om te studeren. Via de regels kreeg ik meer inzicht in hoe de wereld werkt. Dat is voor mij ook waar recht voor staat.”

Van balie naar magistratuur

Camille beseft dat ze eerst ervaring moet opdoen en groeien als persoon. Ze start aan de balie en begint haar carrière als advocaat. Tien jaar lang werkt ze bij een groot kantoor gespecialiseerd in sociaal recht. “Wat ik daar boeiend vond, was de juridische inhoud, het analyseren, het zoeken naar oplossingen.” Ze werkt er op concrete en technische dossiers: ontslagen, hr-beleid, aanvullende pensioenen, … Maar de zakelijke kant van het beroep trekt haar minder aan en ze ziet zichzelf geen vennoot worden.

Daarom stapt ze over naar een job in hr bij een retailketen. “Het was een verrijkende ervaring die me een heel andere kant van de arbeidswereld liet zien en me toonde wat de impact is van hr-beslissingen op de betrokkenen. Een ontslag aankondigen in een persoonlijk gesprek is toch heel wat anders dan het als advocaat vanachter een bureau regelen.” Uiteindelijk begint het idee om magistraat te worden toch weer te kriebelen, en neemt ze – met succes – deel aan het examen.

Een goed omringde magistraat

De klassieke voorstelling van de onbenaderbare magistraat – streng en afstandelijk – die zich opsluit in een bureau, staat mijlenver van hoe Camille haar job ervaart. “De rechter die alleen staat? Dat beeld klopt voor mij totaal niet. En ik hoop ook dat mensen ons niet zo zien.” Voor haar is samenwerking de kern van het werk. “We zitten hier echt niet in ons eentje te werken. Er is voortdurend overleg tussen collega’s.”

“Rechter zijn is niet gewoon beslissen, het is eerst begrijpen.”

Die uitwisseling is essentieel volgens Camille: “Ze zet aan tot nadenken, verbreedt je blik en voorkomt tunnelvisie. Ik heb vrienden die mijn collega’s waren in het advocatenkantoor en die vandaag collega-magistraten zijn. En er zijn collega’s die recenter vrienden geworden zijn.” De duurzame banden die ze opbouwt op het werk, overstijgen vaak het puur professionele.

Ook in de zittingszaal is het teamwerk voelbaar: “We delibereren met drie rechters. Ik zit samen met twee sociale rechters, één uit werkgevershoek, één uit het vakbondsmilieu. Iedereen heeft een gelijkwaardige stem. Dat zorgt voor beslissingen die echt aansluiten bij de realiteit van het arbeidsleven. Het is teamwork.” Die samenwerking leidt tot betere vonnissen, die rechtvaardiger en evenwichtiger zijn. “Recht spreken is geen simpele klus. Je moet precies zijn, juridisch onderbouwd, en tegelijk beseffen dat er achter elk dossier een mensenleven zit. Rechter zijn is dan ook niet gewoon beslissen, het is eerst begrijpen.”

“Wat ik fijn vind aan dit werk, is dat wij een einde maken aan een geschil. Mensen zitten soms al lang in een juridische strijd, en dan is het nodig dat iemand zegt: nu is het klaar. Dat moment is ontzettend belangrijk.”

In een vakgebied als sociaal recht moet je bovendien constant bijblijven. “De wet verandert voortdurend. Er zijn nieuwe regels, rechtspraak, hervormingen, … Je moet alert, nieuwsgierig en geïnformeerd blijven. Het is razend interessant, maar het vraagt ook discipline. Wat ik fijn vind aan dit werk, is dat wij een einde maken aan een geschil. Mensen zitten soms al lang in een juridische strijd, en dan is het nodig dat iemand zegt: nu is het klaar. Dat moment is ontzettend belangrijk.”

Magistraat: een job die je kan organiseren

Zoals veel beroepen met een zekere verantwoordelijkheid, vraagt ook de job van magistraat veel inzet en energie. Het tempo ligt hoog en de tijd is vaak krap. Toch is Camille bewust bezig met het bewaken van haar work-lifebalance. “We organiseren ons werk zelf. Als ik even weg moet voor een doktersafspraak, dan kan dat gewoon.”

“Het is een enorm verrijkende job, maar als je geen privéleven hebt naast je werk, dan ben je geen goede magistraat.”

Die autonomie is voor haar heel waardevol. Ze neemt dan ook actief pauzes. Tijd doorbrengen met vrienden, een balletje slaan op het tennisveld of gewoon even op vakantie gaan – dat zijn voor Camille manieren om op te laden en weer beschikbaar te zijn.

Telewerk en flexibele werkuren om vonnissen te schrijven helpen ook. Zelf je agenda beheren, grenzen stellen, ruimte maken voor jezelf: “dat kán echt”, zegt Camille. Het is zelfs noodzakelijk om op de lange termijn overeind te blijven, zonder uit het oog te verliezen wat echt telt. “Het is een enorm verrijkende job, maar als je geen privéleven hebt naast je werk, dan ben je geen goede magistraat.”

“We hebben nog nooit zo veel magistraten nodig gehad”

Het klopt dat de magistratuur het vandaag niet gemakkelijk heeft, erkent Camille. Maar ondanks de recente moeilijkheden van het beroep, wil ze nergens anders zijn: “De rechtsstaat en democratie steunen op een sterke rechterlijke macht – met competente, ervaren en geëngageerde magistraten. Ik zie me echt nergens anders werken omdat ik er net van overtuigd ben dat het extreem belangrijk is hiervoor te blijven vechten.”

Ook op persoonlijk vlak heeft Camille het gevoel dat ze haar plek helemaal gevonden heeft als magistraat: “Ik ben heel tevreden over waar ik sta, en over wie ik intussen geworden ben. Ik geloof dat je blijft groeien, gewoon door de dossiers waar je mee te maken krijgt.”