23 okt 2019 | Column

Het Vlaamse volk eist dankbaarheid. Echt waar?

Door Hugo Lamon

(Ge)recht in de spiegel

Recente vacatures

Advocaat
Ondernemingsrecht Vennootschapsrecht
3 - 7 jaar
Antwerpen Limburg Vlaams-Brabant Waals-Brabant
Advocaat
Ondernemingsrecht Vennootschapsrecht
0 - 3 jaar
Antwerpen Limburg Vlaams-Brabant Waals-Brabant
Advocaat
Douane
0 - 3 jaar
Antwerpen
Paralegal
Arbeidsrecht Vennootschapsrecht
0 - 3 jaar
Brussel
Advocaat
Arbeidsrecht
5 - 10 jaar
Brussel

Aankomende events

Opgelet: dit artikel werd gepubliceerd op 23/10/2019 en kan daardoor verouderde informatie bevatten.

LAMON op woensdag

Mr. Hugo LAMON is advocaat aan de balie Limburg (LAMON LAW).
Hij mengt zich regelmatig in het maatschappelijk debat over justitie.

Iedere woensdag maakt hij op Jubel een persoonlijke beschouwing.

Er is de voorbije dagen weer druk verwezen naar het respect voor de rechtsstaat, al blijkt niet iedereen aan dit begrip dezelfde invulling te geven.

Maandagavond viel het woord weer in de tv-studio van De Afspraak. De studiotafel lijkt op een ouderwetse cafétoog, wat sommigen inspireert. Onderwerp van de discussie was de procedure die twee advocaten voeren tegen de Belgische Staat. Zij vorderen voor de rechtbank  dat 10 minderjarige kinderen van Syrië-strijders (allen met de Belgische nationaliteit) naar België worden teruggehaald.  Ze vragen daarbij tevens een veroordeling onder verbeurte van een dwangsom. De rechter (en alleen hij) moet zich over die vragen nog uitspreken, maar Paul Van Tigchelt (topman van het OCAD) en de Federale Procureur hadden eerder al in de media verklaard dat een terugkeer een kleiner veiligheidsrisico is dan ze vrij te laten rondlopen. Over de politieke inschattingen kan men van mening verschillen en staat het iedereen vrij debat voeren, maar een procedure verloopt volgens andere regels.

Wat er maandagavond in de televisiestudio gebeurde zou iedere rechtgeaarde jurist zorgen moeten baren. Een Vlaams parlementslid fulmineerde tegen het feit dat de advocaat het aandurfde zich tot de rechter te wenden en daarbij ook dwangsommen te vragen. Het is niet helemaal duidelijk of het Vlaamse parlementslid wel wist wat een dwangsom was en nog minder dat dit een door de rechter gebruikelijk opgelegd drukkingsmiddel is om een hoofdveroordeling te doen naleven. Het lijkt in ieder geval niet kennelijk onredelijk om dit aan de rechter te vragen, nu de Belgische regering blijkbaar twee jaar geleden besliste om minderjarige kinderen te zullen terughalen en dit niet gedaan heeft. Het zal alleen aan de rechter toekomen om te beslissen of die vordering gegrond is en of er een noodzaak is om daarnaast ook een wettelijk drukkingsmiddel op te leggen. Het Vlaams parlementslid beweerde met grote stelligheid in de tv-studio dat je “zoiets aan de hardwerkende Vlaming niet uitgelegd krijgt”.  Misschien – ja, heel misschien – moet er toch aan worden herinnerd dat in een democratische rechtsstaat de rechter onafhankelijk moet kunnen oordelen en de vertegenwoordigers van de wetgevende macht enige terughoudendheid aan de dag leggen wanneer de zaak nog voor de rechter hangt. Lange tijd werd overigens ook geoordeeld dat ook na de uitspraak van de rechter de leden van de uitvoerende en wetgevende macht zich niet moeten inlaten met de rechterlijke macht. Nu Donald Trump ongegeneerd rechters op Twitter schoffeert die uitspraken doen die hem niet zinnen, lijkt die norm voor sommigen niet meer te bestaan, alhoewel die toch essentieel is in een democratische rechtsstaat. Het blijft van belang aan die regel te blijven herinneren, zelfs op gevaar af om als slechte Vlaming te worden weggezet.

Het Vlaams parlementsleden orakelde verder – nog steeds in dezelfde televisiestudio – dat ze verkozen is “door het Vlaamse volk” en dat dit betekent dat zij “het algemeen belang van de Vlaming moet verdedigen”. Het is haar volste recht om dit te zeggen, maar het valt te hopen dat ook zij inziet dat de “Vlaamse” variant van de democratische rechtsstaat niet kan verschillen van de Europese, op gevaar af strijdig te zijn met de grondrechten uit het Europees Unieverdrag en het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (even terzijde en in het bijzonder voor het Vlaams Parlementslid: het zijn heus twee verschillende verdragen. Dat stond toch ook op de debatfiche?)

Het debat eindigde met een triest hoogtepunt. Het Vlaams parlementslid (die zelf aangaf “buitenlandse roots” te hebben) richtte zich tot de advocaat (met een naam die een allochtone origine verraadt) en stelde bijzonder boos te zijn omdat de advocaat met zijn procedure de normen en waarden van Vlaanderen ondermijnt, terwijl hij als advocaat “met buitenlandse roots” zou moeten weten welke kansen hij in Vlaanderen heeft gekregen.

Een Vlaams parlementslid zet een advocaat op gelijke hoogte met zijn cliënt. Zou het Vlaams parlementslid dit ook durven wanneer pakweg Jef Vermassen een moordenaar verdedigt?  De houding van het Vlaams parlementslid is ronduit schandalig (dat is een woord dat de hardwerkende Vlaming zeker begrijpt). Het zal hopelijk diezelfde hardwerkende Vlaming niet ontgaan dat dergelijke laaghartige aanvallen op de advocatuur in een democratische rechtsstaat niet kunnen. En even geheel terzijde en strikt persoonlijk: kan een Limburger (een streek die nooit tot het Graafschap Vlaanderen behoorde en lange tijd onderdeel was van het Prinsbisdom Luik) een hardwerkende Vlaming zijn, of is ook daar dankbaarheid aan Vlaanderen verschuldigd?

Hugo LAMON

Meer blogposts lezen van Hugo Lamon? Dat kan hier!

Het boek ‘Jubelende Justitie’ is vanaf nu verkrijgbaar.
In onderstaande video geeft meester Lamon extra toelichting.

 

(Ge)recht in de spiegel

Recente vacatures

Advocaat
Ondernemingsrecht Vennootschapsrecht
3 - 7 jaar
Antwerpen Limburg Vlaams-Brabant Waals-Brabant
Advocaat
Ondernemingsrecht Vennootschapsrecht
0 - 3 jaar
Antwerpen Limburg Vlaams-Brabant Waals-Brabant
Advocaat
Douane
0 - 3 jaar
Antwerpen
Paralegal
Arbeidsrecht Vennootschapsrecht
0 - 3 jaar
Brussel
Advocaat
Arbeidsrecht
5 - 10 jaar
Brussel

Aankomende events

Blijf op de hoogte

Schrijf je in voor de nieuwsbrief

1 Reacties

1 Reactie

  1. Marc Callant

    Bravo Hugo voor uw artikel.
    Dit alles doet me denken aan het Boek van onze confrater Paul Bekaert: ” de sluipende staatsgreep”

    Antwoord

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.